Yiannis Logiotatides
Photography
Καμμένες Ψυχές
Η εξομολόγηση ενός λιόδενδρου.
(Μονόπρακτο για δύο πρόσωπα)
Το λιόδενδρο.
Γεννήθηκα πριν 100 χρόνια περίπου και μεγάλωσα με δόξα και τιμή παίρνοντας λιγότερα και δίνοντας περισσότερα. Μια δοσοληψία που έχει να κάνει με τον πλούτο του καρπού μου, που πέρα από την υπέρτατη θρεπτική του αξία, έχει και αξία χρηματιστηριακή, όρος σύγχρονος και εντυπωσιακός, που δίνει στον αγρότη πλούτο, δηλωμένο και αδήλωτο, στον τόπο όνομα θαυμαστό, και στη χώρα μια διάκριση ξεχωριστή.
Η σχέση μου με το αφεντικό μου, αγρότη είναι σχέση πάθους και μίσους. Χρόνο πάρα χρόνο του δίνω ότι μπορώ, εκείνος δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος, αλλά δεν θα έλεγε όχι αν του έδινα τα διπλά και ας πέθαινα ύστερα από λίγα χρόνια. Παρόλα αυτά με φροντίζει, με ποτίζει, με κλαδεύει, με θεραπεύει από τις αρρώστιες μου, γενικά έχουμε μια σχέση, νόμιμη μεν αλλά με συμπεριφορά όπως στην παράνομη ερωμένη. Η σύζυγος στο σπίτι.
Όλοι έχουν την εντύπωση ότι εμείς τα λιόδενδρα, είμαστε όπως όλα τα άψυχα και δεν καταλαβαίνουμε, δεν έχουμε ψυχή. Ε, λοιπόν και ψυχή έχουμε και αισθήματα έχουμε. Μόνο που δεν έχουμε χέρια να αγκαλιάσουν, χείλια να φιλήσουν, μάτια να δακρύσουν. Σε βλέπω, δεν με βλέπεις, σε ακούω δεν μ' ακούς. Τελικά αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα γιατί έχουμε από όλα. Θέλει μαστοριά και ευαισθησία να τα δεις και τα παρατηρήσεις γιατί η φύση τα δημιούργησε με μεγάλη μαεστρία για να μην προσβάλλει τους ανθρώπους και τη μνημονιακή σχέση που έχει υπογράψει μαζί τους για την αποκλειστικότητα.
2007. Μια μεγάλη φωτιά στην Λακωνία κατέστρεψε χιλιάδες ελαιόδενδρα, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα ζωής στα περισσότερα απ’ αυτά. Η φωτιά ζούσε μέρες ολόκληρες και αχόρταγη κατέτρωγε το ένα μετά το άλλο τα δένδρα. Άλλα τα κατέστρεψε εντελώς , άλλα τα άφησε ανάπηρα. Η φωτιά κάποια στιγμή τελείωσε, οι κάτοικοι μετρούν την καταστροφή που έχουν υποστεί, το κράτος παλεύει να δώσει λύσεις που να απαλύνουν την απόγνωση και τον πόνο (των εραστών).
Για τις ψυχές των δένδρων που έμειναν ανάπηρα, κανείς δεν νοιάστηκε πραγματικά. Κανείς δεν έδωσε την προσοχή που έπρεπε. Δεν τους παρεξηγώ, όλοι τρέχουν να φυτέψουν καινούργια δένδρα στη θέση των παλαιών κατεστραμμένων να δέσουν τα τραύματα των άλλων και γενικότερα να προσδοκούν στην γρήγορη αποκατάσταση.
Εγώ και μερικές από τις φιλενάδες μου είχαμε την τύχη να έχουμε φυτρώσει λίγο παράμερα και η φωτιά στο διάβα της, μας έβλαψε κάπως λιγότερο από τις άλλες, τις καημένες. Τέλος πάντων είναι θέμα τύχης. Με το κάψιμο των φυλλωμάτων και των κλαδιών αυτή τη φορά φάνηκαν τα κρυφά σημεία από τα πρόσωπα, τα χέρια και ότι άλλο χαρακτηρίζει μια έμψυχη ύπαρξη.
Κάποιος γύριζε ανάμεσα στα καμμένα δένδρα. Ντράπηκα γιατί ήταν άντρας και δεν μπορούσε να με δει με αυτή την εμφάνιση, αλλά το πήρα απόφαση το είπα και στις άλλες, η τώρα η ποτέ. Πρέπει να καταλάβει η άλλη πλευρά ότι είμαστε και εμείς εδώ και έχουμε μια άλλη ψυχική διάσταση που δίνει ζωή σ 'αυτό το χωράφι.
Ο φωτογράφος.
Είχα τη τύχη να περάσω από την περιοχή, λίγο καιρό μετά, και μια ιδιαίτερη περιέργεια με έβαλε στον πειρασμό να αποθανατίσω αυτό που εύκολα φαινόταν μέσα από τον φωτογραφικό φακό και όχι με το μάτι, τις ψυχές των καμμένων δένδρων. Περιπλανήθηκα ανάμεσά τους, τις αφουγκράστηκα, άκουσα τις κουβέντες τους άκουσα τα παράπονα αλλά και την αισιόδοξη πλευρά της προσωπικότητάς τους. Άκουσα ότι δεν έχουν μόνο την βιολογική πλευρά του χαρακτήρα τους και το πείσμα για την ζωή, αλλά και άλλες στιγμές πιο φωτεινές πιο χαρούμενες και πιο μουσικές, παίρνουν το σχήμα της λύρας και τραγουδούν, άλλοτε δημιουργικά, μεταμορφώνονται σε αντικείμενα τέχνης και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Εντυπωσιάσθηκα έντονα. Η μηχανή μου με τον ήχο του κλείστρου έδινε ένα τόνο μυστηρίου στην ιδιαίτερη ησυχία του θορύβου που έκαναν οι ψίθυροι των δέντρων μεταξύ τους. Μετέφεραν η μία στην άλλη την είδηση. Μπήκε ξένος στο χωράφι ευκαιρία να δείξουμε ποιες είμαστε.
Μου το έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο. Μου έδειξαν τα πρόσωπά τους, την σωματική διάπλαση, την μυική τους δύναμη. Μίλησα μαζί τους. Γνωριστήκαμε. Κοσμάς – Αθήνα πέντε ώρες. Άξιζε τον κόπο. Από τότε κάθε φορά που περνώ τις χαιρετώ και τις καληνωρίζω.
Επίλογος.
Ο κόσμος μας είναι όμορφος γιατί υπάρχουμε όλοι μαζί και την ύπαρξή μας την διαχειρίζονται οι ψυχές και τα αισθήματα. Η ανθρώπινη πλευρά του κόσμου αυτού πολλές φορές λειτουργεί εις βάρος των άλλων, με κίνητρο την απληστία, που έχει σαν αποτέλεσμα να υποφέρει και η ίδια στο τέλος.
Ο θεατής καλείται να σταθεί στο φωτογραφικό σκέλος της παρουσίασης στο οποίο, η τεχνική του καθρέφτη προσπαθεί να αποδώσει, με τρόπο σουρεαλιστικό, όλα όσα και με έμφαση στη μυθοπλασία, αναφέρονται πιο πάνω από τον φωτογράφο.